Κώμη

Ένας λιμός λέγεται πως ήταν η αιτία που το χωριό μεταφέρθηκε στη θέση που βρίσκεται σήμερα, εγγύτερα προς το Λιβάδι το οποίο ανέκαθεν έδινε ζωή και εισόδημα στους κατοίκους της Κώμης, αρκετοί εκ των οποίων σήμερα είναι νέα ζευγάρια. Η γεωγραφική και οικονομική θέση της Κώμης υπήρξε διαχρονικά σημαντική και αυτό αποτυπώνεται στην επιλογή της ως έδρα του Δήμου Περαίας στο διάστημα 1907-1934 και αργότερα της Κοινότητας που συστάθηκε από κοινού με τα χωριά του Κρόκου, των Μοναστηριών, της Περάστρας και του Σκαλάδου. Στη συνέχεια εντάχθηκε στο Δήμο Εξωμβούργου και σήμερα αποτελεί μέρος του ενός και μοναδικού δήμου στο νησί, του Δήμου Τήνου. Ο αριθμός των κατοίκων της Κώμης υπολογίζεται στους 220.

Με τρεις εισόδους και εξόδους, πλακόστρωτο δρόμο που διατρέχει το μεγαλύτερο μέρος του χωριού (προσβάσιμο και με μικρό αυτοκίνητο), η Κώμη εκπλήσσει ευχάριστα τον επισκέπτη που διαπιστώνει έναν αρμονικό συνδυασμό βιώσιμης ανάπτυξης και διατήρησης της Τηνιακής αρχιτεκτονικής παράδοσης. Αυτό πρακτικά σημαίνει πολλά μικρά σοκάκια προς εξερεύνηση, ασβεστωμένα σπίτια με υπέρθυρα, πολύχρωμες και μυρωδάτες από λουλούδια αυλές, όμορφες παραδοσιακές καμάρες, πέτρινες δημόσιες βρύσες, πηγές με τρεχούμενο νερό, επιβλητικές και εξαιρετικά φροντισμένες, παλιές Καθολικές εκκλησίες με κατανυκτικές τελετές και τοπικά πανηγύρια (κυρίως το καλοκαίρι), παραδοσιακό σχολείο με ηλιακό ρολόι και ηρώο.

Παλαιότερα την Κώμη αποτελούσαν δυο ξεχωριστές και σχετικά αυτόνομες γειτονιές, η Μέσα και η Κάτω Κώμη. Υπήρχαν δυο ενορίες -πράγμα ασυνήθιστο σε Καθολικό χωριό, διαφορετικές πηγές νερού και τόποι συνάθροισης, ένα, ωστόσο, σχολείο ενδιαμέσως. Εδώ και χρόνια, πάντως, ο διαχωρισμός αυτός υφίσταται μόνο ως γεωγραφικός προσδιορισμός.

Περιδιαβαίνοντας το χωριό, απ’ άκρη σε άκρη, με ενδελέχεια, ανακαλύπτει κανείς και άλλες ενδιαφέρουσες πτυχές της παλιάς κοινοτικής ζωής του τόπου με τις πολυμελείς οικογένειες όπως είναι οι μικροί πετρόχτιστοι ξυλόφουρνοι που οι γυναίκες κάθε γειτονιάς αυτοδιαχειρίζονταν για να ψήσουν σπιτικό ψωμί και φαγητό. Ένας από αυτούς, προσφάτως (2013) αναπαλαιώθηκε από τον σύλλογό μας, ώστε να είναι επισκέψιμος αλλά και σε χρήση για τις ανάγκες του χωριού όταν και όποτε απαιτείται. Άλλα ενδιαφέροντα απομεινάρια της παλιάς κοινοτικής ζωής αποτελούν τα παραδοσιακά πλυσταριά, τα «κηπάκια» (παρτέρια) του σχολείου που φρόντιζαν οι ίδιοι οι μαθητές, καθώς και η λεγόμενη «Αίθουσα» στο κέντρο του χωριού που ακόμα συγκεντρώνει τους κατοίκους σε γιορτές, τελετές (μνημόσυνα, βαφτίσια) επιμορφωτικά σεμινάρια, πολιτιστικές εκδηλώσεις, συναυλίες της δραστήριας τοπικής χορωδίας αλλά και της νεολαίας του νησιού. Η περιοχή είναι γνωστή για την παραγωγή αγκινάρας.

error: Content is protected !!